Hieronder lees je mijn survivalgids om met een backpack te overleven in Nieuw-Zeeland. Nieuw-Zeeland is een land vol met natuur en cultuur om te ontdekken. Zelf heb ik in 2 weken een aantal van de culturele schatten die het land te bieden mogen ervaren. Echter weet ik nu al dat ik ooit nog eens terug ga met mijn backpack om de rest te bezichtigen!{{cta(‘224782bc-883c-4f92-a03b-55fc15350baf’,’justifycenter’)}}
Dag 1:
Na ongeveer 30 uur reizen van Schiphol naar Queentown gingen Mart, Robin, Sahar, Saba en ik naar de supermarkt om eten te halen voor de komende dagen. Opvallend genoeg zijn nieuw Zeelandse supermarkten echt belabberd ingericht, ik heb namelijk in minstens 3 verschillende gangen zakken met noten, zaden en muesli kunnen kopen. Daarna reden we naar het huisje in Twizel, tussendoor nog gestopt bij een giga rotsformatie en een waterval.
Dag 2:
Vanmiddag zou de Moetie aankomen op t vliegveld, ongeveer een rit van 2.5 uur. In de ochtend gingen we met zijn alle (min mijn moeder) op pad naar mountain Cook🏔, daar hebben we een korte maar stijle wandeling naar boven op een berg gedaan, met een prachtig uitzicht op mountain Cook.
Feitje over mountain Cook: het is vernoemd naar een man die NZ heeft gekoloniseerd en daarbij heel veel māori heeft vermoord, er is ook een plaats genaamd death valley namelijk.
Na de lunch bij mountain Cook werden we door Robin gedropt bij Pukaki Lake. Een super mooi meer waar we ons even 6 uur zoet moesten houden. Na ongeveer 4 uur hebben we met de duim naast de weg geprobeerd een lift naar Twizel te krijgen. Na 10 minuten al stopte er een aardige guy uit Israël die ons naar Twizel heeft gebracht. Hij was al drie jaar rond aan t reizen en zijn naam is Or, wat (…)licht betekent maar in t Engels natuurlijk best gek klinkt.
Bij t huisje begonnen we met koken en toen Moetie en Robin thuis kwamen rond half 9 s’avonds konden ze meteen aan tafel schuiven.
Dag 3:
De ochtend begonnen met een kerst ontbijt met kadootjes. Daarna reden we naar Ben Ohau, waar we een wandeling van ongeveer 3/4 uur totaal zouden gaan doen naar de top van de berg. De wandeling werd aangegeven als 11 km met gemiddelde paden en een kleine stijlheid. Het heeft ons uiteindelijk 4 uur gekost om naar de top van de berg te komen, het water was op en de wandeling was stijl en zwaar en compleet in de volle zon. Daarna moesten we nog terug. Eenmaal beneden waren we KAPOT en zijn we zo snel mogelijk in Lake Rautaniwha gesprongen. De rit terug hebben we ijsjes gehaald en die avond hadden we een super leuk kerstdiner🎅🏼.
Dag 4:
In de ochtend hadden we een chill ontbijtje en hebben we alles weer ingepakt. Het was ongeveer 5 uur rijden naar de nieuwe spot ‘kaikoura’. Onderweg zijn we vaak gestopt; bij een lavendelveld, bij een mooie fotospot bij lake Pukaki, bij een kerkje bij lake Takapo en naar de hot springs naast lake takapo. Bij die hot springs zijn we de hele middag geweest, het was een soort zwembad constructie. Ik vond t niet geweldig, want t is al heet genoeg in nieuw zeeland, maar t was wel leuk om even te zwemmen. Daarna gingen we naar de mac🍟.We kwamen pas in de avond in kaikoura aan bij de backpackerslodge genaamd ‘Dusky’ (vernoemd naar de dolfijnen die hier zwemmen) en gingen meteen in onze stapelbedden slapen.
Matig feit: er is geen ice tea in nieuw zeeland. Niet van Lipton en niet van fuse tea.
Dag 5:
Vandaag gingen we even info zoeken over whalewatching en zwemmen met wilde dolfijnen, en hebben toen geboekt voor een vliegtuigtour naar de walvissen. Daarna gingen we kaikoura centrum in om even shoppings te doen en we kwamen op een pleintje met een giga 4 op een rij en giga dambord, dus dat ging ik lekker met Robin spelen terwijl Sahar, Saba en de Moetie een van de winkeltjes in gingen. Daar hoorde ze van een verkoopster dat de vluchten door al het cirkelen om de walvis heen vaak mensen erg misselijk maakt, we besloten de vlucht te annuleren. Na menig gedoe gingen we een wandeltocht beginnen naar rotsen met zeehonden, het stuk wandelen naar die rotsen toe moest ongeveer een uur gaan duren. Wij liepen echter niet over het voorgeprepareerde pad maar over het rotserige strand, opzoek naar ‘paua shells’,daardoor duurde de wandeling naar t zeehonden punt 2,5 uur 😬. Paua shells zijn hele mooie schelpen die allerlei shiny kleurenlagen aan de binnenkant hebben, een stuk paua shell zit ook in de ketting die ik van Robin en sahar voor kerst heb gekregen. Al snel vond Martin een hele mooie, was alleen een beetje klein. Op ongeveer t zelfde stuk strand vond ik echt een perfecte paua shell in t zeewier! Alle andere paua shells die ik die dag heb gevonden konden er niet aan tippen!
Eenmaal aangekomen bij de zeeleeuwenspot hebben we allemaal cute zeeleuwen en baby zeemeeuwen gezien.
De wandeling afmaken zou nog ongeveer 2 uur moeten duren, maar Robin wilde het er niet op gokken (het was al best laat en we hadden geen eten meer) dat t net zo’n zware dag als dag 3 zou worden, dus zijn we terug gegaan. We hebben die avond mega lekker gebarbecued en ik heb een haaifilet bereid🦈 was vet.
Ik heb trouwens van Robin gewonnen met t dammen, terwijl ik nog nooit in mijn leven heb gedamd🤓
Dag 6:
Vandaag zouden we met de helicopter naar de walvissen gaan kijken, maar er was nog geen walvis gespot toen we aan de beurt waren, dus hebben we geannuleerd. Sahar en Saba kregen wel het goede nieuws dat er 2 plekken vrij waren gekomen voor het dolfijnzwemmen in de middag. We gingen met zijn alle naar het centrumpje en hebben even de dingen gekocht die we echt leuk vonden, vervolgens hebben we Sahar en Saba afgezet bij het dolfijnen gebeuren en zijn we zelf (Robin, Martin, Moetie en ik), na een iced coffee bij een leuk tentje, naar een bos achtig gedeelte gereden. Daar hebben we een leuke wandeling gemaakt door de bossen en langs een rivier. Uiteindelijk hebben we sahar en Saba weer opgepikt en zijn we naar de logde gereden.
Na ongeveer 2 uurtjes in de zon chillen (en dagverslagen schrijven) gingen we eten klaarmaken en bbq’en met de kip die Robin de avond ervoor had gemarineerd. Was Nice. Morgen ochtend super vroeg op om die hike van de dag ervoor af te maken, blijkbaar was het punt met de zeeleeuwen (Point Kean) pas het begin van de hike. Oeps. Nu ben ik wel blij dat we hem toen niet hebben “afgemaakt”, Ookal wilde Sahar dat nog zo graag. Achteraf was omdraaien dus echt de aller beste optie.
{{cta(‘cf061047-9589-4945-b71e-cb3b8800f1cf’,’justifycenter’)}}
Dag 7:
Vandaag hebben we de hike gedaan van point kean naar kaikoura centrum, maar we hebben hem verlengd om weer terug bij de auto te komen die bij point kean geparkeerd stond. De hike kostte ongeveer 3 uur in totaal, flink doorgestapt dus! De hike was erg mooi en liep langs de rotsige kust en door t bos.
Om 12:15 moesten we bij de helicopters aanwezig zijn en we waren de ochtend vroeg opgestaan voor onze hike, dus er was nog precies genoeg tijd om nog zo’n lekkere iced coffee te halen!
Bij de helicopter had ik een goed plekje aan de zijkant voor mezelf geregeld zodat ik goed foto’s kon maken. We hadden een vlucht van 30 min geboekt en zagen ongeveer halverwege een groep sei whales (1na grootste walvis in de wereld). Pas aan t eind kwam er eindelijk een potvis omhoog, maar toen moesten we alweer omkeren naar t vasteland. Voor extra kosten konde we nog 10 min door, dus dat hebben we obviously gedaan. Potvis feiten; 1)grootste walvis in de orde van baleinwalvissen (die niet water filteren maar echt jagen op andere dieren). En 3/4 na grootste van alle walvissen.
2)het is een mega groot beest dus jagen op vissen gaat erg lastig, vandaar dat ie een mega “groot”/hoog geluid naar zijn prooi stuurt, hierdoor raakt de prooi deels of helemaal buiten bewustzijn. Hij heeft niet veel tanden om te kouwen, dus met zijn tanden bijt ie zijn prooi vast en slurpt m dan zn mond in.
3)potvissen jagen ook op reuzeninktvissen.
Na dat avontuur zijn we terug gegaan naar de lodge/hostel en hebben we even gechilld.
Mart en ik gingen uiteindelijk nog de laatste winkeltjes bekijken, terwijl de rest aan t zwembad ging liggen.
Na een geslaagd shopuurtje kwamen Mart en ik ook lekker aan t zwembad liggen!👱🏾♀☀
In de avond hebben we lekkere burgers gemaakt, ik ging vroeg slapen want voelde me niet optimaal. Heb ook al de afgelopen dagen een verstopte neus en nies vrij veel.. gekkigheid.
Dag 8:
Vanochtend hebben we onze spullen weer eens ingepakt om op weg te gaan naar de stad Nelson, ja het heet echt Nelson, ik vond t ook al een gekke naam. Tijdens t begin van de rit reden we langs de kustlijn, Martin zei; jammer dat we geen dusky dolfijnen hebben gezien. En opeens zien we aan de kust EEN GIGANTISCH aantal dolfijnen langs zwemmen. Het busje werd zo snel mogelijk aan de kant gezet en we hebben een hele tijd aan de kust gezeten kijkend naar de dolfijnen, die heel dichtbij een show aan kunstjes en sprongen lieten zien! Robin heeft daar hele mooie foto’s van weten te maken.🐬
Dusky feit; ze komen maar op een klein aantal plekken op aarde voor, dus is erg vet om ze te zien, zeker in zulke gigantische aantallen.
Daarna reden we door naar een hike, waar we ongeveer een uur gewandeld hebben (was veel geklim dus was aan t eind echt doorweekt). Het was een mooie wandeling door een soort jungle aan het water!
Daarna reden we naar een picknick plaats een uur verwijderd van Nelson, waar we in een mooi meer gezwommen hebben en ik van een rots het water in gesprongen ben. Het water was erg koud, maar was wel erg leuk. Eenmaal in Nelson heb ik zo snel mogelijk gegeten en me klaar gemaakt voor bed, ik ben al de afgelopen dagen erg verkouden maar begin me nu ook een beetje ziekjes te worden.
Dag 9: vandaag mochten we eindelijk een keer uitslapen van reisleider Robin, toen we eenmaal allemaal wakker waren en aan t ontbijten waren kwam het plan de campagne: alles inpakken en daarna wat er nog nodig is kopen in Nelson. Zo gezegd zo gedaan. Dat is waar we de hele dag mee bezig zijn geweest. Voor de drie daagse trip naar Abel tasman moeten we zelf alles meenemen, het enige wat er is is drinkwater en wc papier. De track is gigantisch en elke 4 uur is er een waterpunt. We zijn goed voorbereid en alles wat je meeneemt moet ook gedragen worden, in de backpack. Aan t eind van de avond was mijn backpack erg zwaar, daar werd ik wel een beetje huiverig van. Om 00:00 was t 2019 in nieuw zeeland, ik was als enige nog wakker en heb wat vuurwerk buiten bekeken. 12 uur later is het pas nieuwjaar in Nederland.
Dag 11: vannacht zag ik de mooiste sterrenhemel die ik ooit heb gezien. Er is hier geen lichtvervuiling, dus je kan de gehele Melkweg zien! Met weinig slaap pakte we de tent en de tassen weer in en gingen we aan de wandel. Het eerste stuk raakte ik met mijn volle backpack al uitgeput, ik had zoveel gewicht op mijn schouders dat het lastig was de berg op te klimmen. Robin heeft toen even goed de tijd genomen om mijn backpack juist te verstellen. Daarna ging het lopen super. We zijn naar cleopatra’s pool geweest (was een prachtige waterpoel bij een waterval, tussen de jungle), het was een omweg van de route. Daarna gingen we weer terug naar de juiste route en moesten we ervoor zorgen dat we op tijd een bepaalt punt over waren, voordat het vloed zou worden. Dat wad dus een beetje haasten😅. Bij Torent Bay hebben we weer even pauze genomen en daarna zijn we door gegaan naar de volgende slaapplek: Bark Bay. Het was nog maar 2 uur en 15 min lopen en de route ging over een hele mooie hangbrug. Het was super, na 6 uur wandelen met zo’n zware tas was ik erg trots op mezelf. Bij Bark Bay hebben we voorverpakte avondmaaltijden uit zakjes gegeten bij een kampvuur, er kwam in de avond nog een jongen bij ons zitten genaamd George. Hij had zijn banjo meegenomen en speelde voor ons liedjes bij het kampvuur, terwijl het licht in de lucht steeds minder werd en de Melkweg zich weer liet zien. Toen het kampvuur uitdoofde en iedereen naar bed ging hebben Martin, Robin en ik met onze camera’s ons best gedaan om de sterren te fotograferen. ISO 2000 en sluitertijd 30” gaf mij het beste resultaat. Met die informatie stelde Robin zijn camera nog een laatste keer in, de foto die volgde was de allerbeste van de avond! Terwijl ik in mijn tentje op t strand lig (naast de zee) zijn Mart en Robin nog even bezig met foto’s maken. De tent stinkt niet meer naar schimmel, en het geluid van de zee naast me werkt kalmerend. Ik ben blij dat ik hier ben.
Dag 10:
Kwart over 7 reden we weg op weg naar Abel tasman. De eerste dag gingen we via een kayak over zee afleggen. Toen we een uur later aankwamen kregen we een veiligheidsbriefing die de Moetie erg zenuwachtig maakte, en mij stiekem ook. We hebben al onze backpacks en tassen in de kayak gepropt en zijn de zee op gegaan. De eerste stop was een eilandje om te lunchen, daarna een zeeleuwen spot. De stroming was zo sterk en de wind was zo hard dat Moetie en ik (die vooraan vaarde) besloten de zeeleuwen even te laten voor wat t was. We gingen door naar een strandje waar je je kayak kon laten liggen als je het laatste stuk te lastig vond. Dat laatste stuk stond er namelijk om bekend het zwaarste deel te zijn. Eenmaal op het strandje waren we uitgeput, Robin heeft nog mooie foto’s van me gemaakt daar bij een watervalletje. We hadden ook een leuk moment met een gekke vogel die totaal niet bang was voor mensen. Een tijdje later besloten we toch weer te water te gaan ipv verder te lopen naar de slaapplek. Gelukkig was de wind gaan liggen, opeens was het lastigste stukje het makkelijkst van allemaal. We hadden zelfs een zeer close encounter met een zeeleeuw. Hij zwom naast onze kayaks en genoot van de zon! Eenmaal om de hoek van de berg waar we langs gingen was een prachtig beeld! De zon was laag, bergen vol met woud, eilandjes en prachtige stranden. Het was magisch. Op een van de strandjes was onze camping plek. Eenmaal aangekomen na de lange dag kayakken hebben we de tenten opgezet en zijn we avond gaan eten. Toen ik naar bed wilde gaan vertelde een man mij dat er 4 baby biggetjes waren! Dus dat was wel even cute, er lopen hier ook heeel veel vogels rond!Meteen daarna ging ik naar bed. Ik lig nu met spierpijn en verbrande voeten en handen op mijn matje in een tent (die ruikt naar schimmel). Ik was de hele dag te druk bezig met kayakken en vooruit komen om foto’s te kunnen maken, en dat vind ik heel erg jammer, want alles was zo mooi vanaf t water. Dat is een heel ander beeld dan als je zelf in t bos loopt.
Dag 12:
Vanochtend hebben we de tent weer ingepakt. De camping aan t strand was een prachtige plaats om wakker te worden, maar het stikt er van de hommels. Ze houden vooral van de kleur blauw en zijn erg onhandig. Aangezien Sahar en Saba doodsbang voor ze zijn is t goed dat we weer doorgingen. De wandeling liep van Bark Bay helemaal naar Aworoa. Vooral voor mij was het begin moeizaam, mijn benen werkte totaal niet mee, dit ging later beter. Na ongeveer 2 uur kwamen we aan bij Onetahuti Beach, ookwel Big Tonga, het langste strand van Abel Tasman. Daar hebben we geluncht. Robin besloot er een lange pauze van te maken en een tijdje op het strand te chillen. Omdat we nog niet op de helft waren besloten we zonder Robin verder te gaan. Na een lange vermoeiende wandeling kwamen we eindelijk bij Awaroa aan, waar door het laag water jammer genoeg geen zee bij de camping was. Ik heb alsnog een dutje op het grasveld gedaan 😴. Later kwam Robin aan, die ons foto’s liet zien van de pizza die hij had gegeten in een café. Met een colaatje! Dat had ik ook wel gewild ipv mijn avondmaaltijden uit zakjes en notenrepen snacks. Later die avond hebben we sahar 31en geleerd en hebben we op het strand (het was weer hoogwater) naar de mooie lucht gekeken. De nieuwe camping plek stikte van de muggen en zanvliegen en iedereen is lek geprikt. Het was vooral naar dat een van de tenten open had gestaan en VOL met vliegen, motten en muggen zat. Robin rende snel naar de tent van Sahar en Saba. Toen het meeste gevaar geweken was heb ik alsnog een slechte nacht gehad.
Dag 13:
Vanochtend hebben we zo snel mogelijk de tent opgeruimd en de backpacks volgeduwd. We zouden namelijk om 10:30 met de watertaxi opgehaald worden en er waren 2 manieren om daar te komen; via een 2 uur lang durende wandeling óf via een 40 min durende wandeling. We kozen voor de laatste optie, maar begonnen daarmee aan een race tegen de zee. Zonder natte voeten zijn we tijdens low tide gaan wandelen, waardoor we aan t eind nog 2 uur op de boot moesten wachten. Dit deden we bij het enige café in Abel Tasman, waar Robin op dag 12 een pizza gehaald had. We hebben lekker in t zonnetje een koffietje gedronken, opeens zaten we weer in de bewoonde wereld. Toen uiteindelijk de boot kwam heeft hij ons in anderhalf uur naar het beginpunt van dag 10 gebracht. 2 dagen wandelen en 1 dag kayakken in een keer teniet gedaan. Ik was blij dat ik weer een warme douche en normaal bed zou hebben, maar vond het jammer om de mooie uitzichten en wandelingen achter te moeten laten.
Eenmaal bij de bus zijn we naar Nelson gereden en hebben we daar een lekkere lunch gehaald. Daarna was het tijd om afscheid te nemen van Sahar en Saba, die samen verder door nieuw zeeland gingen reizen. Toen was t opeens nog alleen Martin, Robin, Moetie en ik. Onze reis zette zich voort naar de westkust, met als eerste stop het plaatsje Punakaiki. Onderweg hebben we al het lekkers dat we tijdens Abel Tasman gemist hadden bij een supermarkt gehaald. Die avond hebben we bij het hostel curry en tzatziki met knoflookbroodjes gegeten😋. Ik stond die avond lachend en dansend onder de warme douche, het was heerlijk.
Ik heb in totaal 8 blaren en ontelbare insectenbeten aan Abel Tasman over gehouden, maar het was het helemaal waard!
In de foto’s zie je een heel duidelijk verschil tussen het nieuw zeeland dat ik tot nu toe gezien heb en de westkust. De westkust is veel ruiger, met hoge golven en donkere zeeën. Ook was er regen. Wat we (gelukkig, tegen de weersvoorspellingen in) al de hele vakantie niet gehad hadden. Het is hier mooi op een andere manier.
Dag 14:
Vandaag was het een zonnige dag in Punaikaki. We hebben een leuke en mooie wandeling gedaan door een regenwoud met indrukwekkende bomen en rotsformaties. De wandeling liep uit langs de kust die bestaat uit hele rare rotsformaties, de Pancake Rocks. Dit zijn rotsen die eruit zien alsof er honderden pannenkoeken op elkaar gestapeld zijn. Ook waren er Blowholes die door het grove geweld van de zee uitgehold waren tot spuigaten. Jammer genoeg kan ik het filmpje niet zonder internet verzenden, dus die komt later. Na de wandeling zijn we de auto weer in gestapt, onderweg naar Franz Josef (genoemd naar een voormalig keizer van Oostenrijk). Aangekomen in het nieuwe hostel hebben mam en ik ons opgetut. Vanavond gingen we, ipv zelf koken, even lekker uiteten bij t hostel. Na een gezellige avond ging Moetie naar bed en hebben Martin, Robin en ik nog even wat drankjes besteld.
Dag 15:
Het regende vandaag met pijpenstelen. De wolken hingen erg laag en dat was jammer, want Franz Josef staat bekend om de gletsjer dichtbij mt Cook. Met de lage wolken was de gletsjer niet zichtbaar via de wandeling. We kozen ervoor naar de Wildlife Encounter te gaan, waar ze een kiwi conservatie progamma hebben. Van de vogel Kiwi zijn een paar soorten, die allemaal bedreigd of ernstig bedreigd zijn. De meest bedreigde van de kiwi’s is de Rowi Kiwi, waarvan ze bij het wild life center eieren incuberen. In het wild gaan te veel kiwi jongen namelijk verloren aan door mensen geïntroduceerde roofdieren. Van de Rowi Kiwi zijn er nog maar 500 geschat in het wild.
Kiwi’s zijn vooral s’nachts actief, waardoor het verblijf helemaal donker was. Ik mocht geen foto’s maken om de kiwi’s niet te storen. Daarna zijn we naar Wanaka gereden. De rit was erg mooi met de mist tussen de bomen. De rivieren en watervallen zaten OVERVOL met water door de grote hoeveelheid regen. Langs de wegen door de bergen waren de muren van bergen naast ons getransformeerd in watervallen. Dit deel van nieuw zeeland is niet voor niets zo groen. Tussendoor zijn we langs wat watervallen gestopt om t natuurgeweld te bekijken.
In de avond hebben we hetzelfde gegeten als tijdens dag 13, we hadden namelijk nog curry restjes. Na het eten zijn de tassen voor de laatste keer ingepakt ter voorbereiding voor het vliegen morgen.
Dit was mijn survivalgids over mijn trip naar Nieuw Zeeland. Wil jij graag op de hoogte blijven van mijn blogs? Abonneer volgens onderstaand formulier!
Leave a reply